تجلی اندیشه سلفیت در صحنه سیاسی

اسلام گرایان سلفی را می توان درون یک طیف بررسی نمود که در یک سر این طیف گروه هایی نظیر اخوان المسلمین در مصر و در سر دیگر طیف می توان به القاعده اشاره نمود.
سلفی‌گری با ادعای کلان اصلاح‌گری خود را مطرح ساخت ولی در عمل به نوعی افراطی‌گری منتهی شد که با ماهیت اصلاح در تعارض است(الگار، 1362).
تجلی مصادیق سلفیت در صحنه سیاست عملی را می توان در نظام آل سعود عربستان که با وهابیت ارتباطات نزدیک و تنگاتنگی دارند و گروه طالبان در افغانستان مشاهده نمود.

گروه‌های تروریستی در کشورهای اسلامی که بسیاری از آن‌ها ریشه در القاعده‌ دارند، در ردیف سلفیون جهادی و تکفیری قرار می‌گیرند و فجیع‌ترین جنایت‌ها توسط گروه‌های وابسته به این جریان در کشورهای اسلامی انجام می‌شود. به عنوان نمونه زرقاوی که رسماً‌ رهبری شاخه‌ عراقی القاعده را در دست داشت، ابتدا با هدف مبارزه با اشغالگران وارد عراق شد اما پس از چندی رسماً به تهدید شیعیان و حتی اهل سنت عراق پرداخت و بسیاری از بمب‌گذاری‌ها که مردم بی‌گناه را در کوچه و بازار به کام مرگ کشید، توسط او انجام شد. مهم‌ترین نوع سلفی‌گری تکفیری، وهابیان و همان طور که گفته شد گروه‌های وابسته به مکتب سلفی دیوبندی در پاکستان مانند سپاه صحابه، لشکر جنگوی، جیش محمد و لشکر طیبه که جنایت‌های فجیعی را مرتکب می شوند اشاره نمود.